O monte do Caco

Non hai maneira de inspirarse entre tanto solo compactado, verde artificial (os cans deberon parvear todos porque non notan a diferenza e non vou ser máis explícita) e mar amurallado. Se hoxe estivese en Mourente falaríavos de chamadeiros de Valdecovos, falaríavos das Meixueiras, das veighas da Ghorgheta, das Xesteiras, das de Azucena que despois partiron os seus fillos e a unha puxéronlle “El Naranjal” e a outra “Finca Prado Márquez” ou ”Prado y Márquez”, vaia, dá un pouco igual porque seica a xente de por aí coñéceas en conxunto por Prados. Tamén vos contaría unha das miñas cando me estaban falando de montes, pero que esta vez quedara calada:

Uns días antes do conto fora pescar e non pescara moito, alguén me falara dun eucaliptal da zona, xusto detrás da imprenta e me dixera moi dilixente que se chamaba o eucaliptal de X, non vou dicir o nome polo que vén despois, non querería que alguén se sentise ofendido. Cando falei coa miña informante (tamén un día de pesca) faloume dos topónimos que vos puxen máis arriba e despois faloume do monte de Cosme, do de López e … do monte do Caco! do tal que me dixeran que era de X e do que xa oíra falar por ter outras propiedades. A min pódeme non sei se o pudor, a educación recibida por aquilo de que non se fan preguntas indiscretas, a vergoña… fáltame descaro, atérrame ser metiche. Como demo ía preguntar por que lle chamaban o monte do caco? Nese momento non recordaba que ese é un alcume cando menos por Lérez e que ben podería ser o alcume da familia desa persoa ou el agora ser propietario, pero o nome do monte vir de antes. Non me atrevín, recoñezo a miña covardía. Comenteino mentres comiamos e me falaron dos do Caco que tiñan hai moitos anos unha casa na baixada da Igrexa de Santa María, moi cerca do cruceiro das Casas Novas, máis menos fronte por fronte por onde estivo o baile da Perralla, onde a tenda. Non sei se teñen que ver cos do monte, pero aí me dei conta do do alcume, o nome non tiña por que ser “unha característica persoal” derivada dunha práctica pouco ortodoxa de conseguir terras, cartos ou o que fose; o malo é que eu xa estaba na casa e a señora na súa. Seino, son pandorca e xa o teño asumidiño de todo.

Debería ir dar unha volta para inspirarme, pero non me apetece. Espéranme rúas grises e ademais non hai río e para ver o mar tes que ir, por exemplo, ata o xardín de Capitanía que non é que non sexa bonito o que pasa é que antes do mar o que ves son buques de guerra e, a verdade, iso non inspira nadiña de nada. Tamén podes ir á boca da ría e alí hai dous castelos! Mellor deixalo. Si que vos podo dicir que esta cidade recuperou algúns nomes tradicionais: a rúa da Igrexa, a do Hospital, a Magdalena, a de Dolores, a da Terra, a María, a rúa Real… ben, case ninguén as di en galego e agora aínda que me matedes non sei se a cartelería está en galego ou en castelán. Supoño que todo ten o seu aquel, o barrio de Canido, o de Esteiro, o da Magdalena, A Porta de Neira, A Porta Nova, Catabois …, mais é unha cidade e miremos por onde a miremos non se poden comparar os seus nomes cos dunha zona rural, moito máis rica e proveitosa. É unha cidade cunha contorna preciosa, aínda que o foi máis do que é con tanta manía de facela accesible (enténdase isto como poder levar o coche co seu equipo de música ata pisarlles os pés as pulgas de mar) e chea de topónimos, pero iso sería tema para outro blog.

Ata a semana