Camiños de ida e volta

Un camiño fondo é un camiño escuro, profundo, onde a luz é a case eterna ausente e onde a respiración parece ser algo máis que un inspirar/expirar. Durante moitos anos tiven un soño onde eu dende unha altura duns sete ou oito aniños estaba (nunca me movía) por baixo dun dosel de vexetación rodeada de semiescuridade; había moitos puntiños de luz e o único que sentía era a min mesma respirar. Probablemente teña algo de vivencia real (ou non: durante case dúas décadas nun pesadelo matábanme dun tiro no ventre e a menos que non me enterase sigo viva e nunca me dispararon, cando menos nesta dimensión). Volvendo ao que estaba, o marabilloso dos camiños fondos é que cando saes deles todo brilla máis, os sons son máis diáfanos, máis intensos, o aire pesa menos e parece como se o cerebro se expandise contento despois de estar parapetado entre frontais, parietais, occipitais… polo que puidese pasar. Así me sinto eu hoxe, sinto as miñas neuronas competindo a carreiras entre as curvas do meu cerebro ríndose a gargalladas, felices de estar de volta, ansiosas por achegarse ao Lérez, devecendo por andar e desandar os camiños de Mourente, desexando ver os prados mollados pola chuvia e as viñas facéndose as mortas para pasar o inverno. Cando volva o tempo seco teño en mente encher de nomes os ocos que pola miña impericia imos ter desta parroquia tan peculiar; é máis que probable que non volo conte, pero iso non significa que non o faga pensando tamén en vós. Teño ademais unha débeda que pagar a todas as mulleres e a todos os homes que intentaron paliar a miña ignorancia, que compartiron comigo os nomes da súa vida, que se asombraron de que a alguén lle importase sabelo, pero tamén llelo debo a quen non quixo, por desleixo ou por desconfianza, porque eles son a parte do todo que conforma Mourente que me fai valorar máis aqueloutra. Grazas por todo e xa nos veremos polos camiños ao vir ou ao volver.

Mercedes